Sakramenty

Chrzest

Chrzest jest pierwszym sakramentem inicjacji chrześcijańskiej i stanowi fundament całego życia chrześcijańskiego. Poprzez chrzest człowiek staje się Bożym dzieckiem i zostaje włączony do wspólnoty Kościoła. Przyjąć chrzest to przyjąć Chrystusa, Jego styl życia, wartościowania i postępowania. Człowiek ochrzczony winien żyć tak, by inni mogli w jego życiu zobaczyć Jezusa.

Rodzice dziecka zgłaszają chrzest osobiście przynajmniej trzy tygodnie przed planowanym terminem i tym samym deklarują się, iż pragną swoje dziecko wychować w wierze katolickiej. Wtedy ustalona zostaje data spotkania z duszpasterzem, na którym załatwiane są wszelkie formalności i które połączone jest z nauką przygotowującą rodziców do tego ważnego wydarzenia. Należy dostarczyć akt urodzenia dziecka (Geburtsurkunde für religiöse Zwecke) oraz dane chrzestnych. Chrzestnym może być ten, kto:

  1. został wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców (opiekunów)
  2. jest katolikiem
  3. ma odpowiednie kwalifikacje i chce pełnić to zadanie;
  4. jest wystarczająco dojrzały do pełnienia tego zadania (ukończony 16. rok życia)
  5. przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia: Chrzest, Bierzmowanie i Eucharystię
  6. prowadzi życie zgodne z wiarą i zadaniami jakie ma pełnić
  7. prawo nie zabrania mu pełnienia zadań chrzestnego (tzn. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej)
  8. nie jest ojcem ani matką osoby przyjmującej chrzest.

Chrzestni dostarczają ze swojej parafii (miejsca faktycznego zamieszkania) zaświadczenie, które potwierdza ich zdatność do pełnienia tej odpowiedzialnej funkcji. Zaświadczenia te trzeba dostarczyć najpóźniej na tydzień przed datą chrztu. Prawosławny może pełnić funkcją chrzestnego, ale tylko razem z chrzestnym, który jest katolikiem, a ewangelik może być dopuszczony razem z chrzestnym katolickim, ale tylko na zasadzie tzw. świadka chrztu. Jeśli osoba mająca przyjąć chrzest mieszka poza terenem naszej parafii, potrzebna jest zgoda proboszcza parafii zamieszkania.

Bierzmowanie

Bierzmowanie jest kolejnym etapem na drodze do pełnego wejścia w misterium Chrystusa i Kościoła. Chrzest święty odradza nas do nowego życia, bierzmowanie (od łacińskiego wyrazu confirmatio – umocnienie) utwierdza to nowe życie, Eucharystia zaś wieńczy cały proces inicjacji. Sakrament bierzmowania przynosi każdemu, kto go przyjmuje, łaskę Ducha Świętego. Skutkiem sakramentu bierzmowania jest specjalne wylanie Ducha Świętego, jak to, które zostało udzielone w dniu Pięćdziesiątnicy. Wyciska ono w duszy niezatarte znamię – charakter, przynosi wzrost łaski chrzcielnej: zakorzenia głębiej w synostwie Bożym, ściślej jednoczy nas z Chrystusem i Jego Kościołem; pomnaża w nas dary Ducha Świętego; udziela specjalnej mocy do wyznawania wiary chrześcijańskiej. Bierzmowanie umacnia nas na drodze do świętości i uzdalnia do podejmowania i realizowania odpowiednich zadań we wspólnocie Kościoła i w życiu społecznym. Kandydat do bierzmowania, który osiągnął wiek używania rozumu, powinien złożyć wyznanie wiary, być w stanie łaski i mieć intencję przyjęcia tego sakramentu. Powinien też być przygotowany do podjęcia zadania ucznia i świadka Chrystusa we wspólnocie Kościoła oraz w sprawach doczesnych. W naszej misji przygotowanie do bierzmowania odbywa się co trzy lata i trwa od września do maja, w oparciu o cotygodniowe  spotkania formacyjne. Zasadniczo w przygotowaniu tym bierze udział młodzież w wieku od 14 do 16 lat. Z dokumentów wymagane jest świadectwo chrztu. Każdy kandydat do bierzmowania winien mieć świadka bierzmowania, który musi spełniać takie same kryteria jak kandydaci na chrzestnych.

Eucharystia

Eucharystia jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego. Niezgłębione bogactwo sakramentu Eucharystii wyrażane jest przez wiele różnych nazw. Najczęściej nazywa się go: Eucharystią, Mszą Świętą, Wieczerzą Pańską, łamaniem Chleba, Najświętszą Ofiarą czy Najświętszym Sakramentem. Każde z określeń oddaje inny aspekt tego sakramentu. Ustanowienie Eucharystii, która jest uobecniającą pamiątką męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa, miało miejsce podczas Ostatniej Wieczerzy. Celebrując Eucharystię stajemy się świadkami i uczestnikami misterium zbawienia. Eucharystia napełnia nas obfitym błogosławieństwem i łaską, podtrzymuje nasze siły w czasie ziemskiej pielgrzymki, budzi pragnienie życia wiecznego i już teraz jednoczy nas z Chrystusem siedzącym po prawicy Ojca, z Kościołem niebieskim, ze świętą Dziewicą Maryją i wszystkimi świętymi. Również w naszej wspólnocie parafialnej całe jej życie wypływa z Eucharystii, na niej się koncentruje i ku niej podąża. Jest to żywe serce i rzeczywiste centrum naszej misji.

Przygotowanie do pierwszej komunii świętej odbywa się każdego roku, trwa cały rok katechetyczny i dotyczy zasadniczo dzieci uczęszczających do III klasy szkoły podstawowej. Cotygodniowe katechezy pomagają kandydatom lepiej Jezusa poznać, bardziej Go ukochać i coraz lepiej naśladować. Równolegle z przygotowaniem do pierwszej komunii świętej odbywa się przygotowanie do pierwszej spowiedzi świętej. Z dokumentów wymagana jesz metryka chrztu.

Msze święte w naszej wspólnocie sprawowane są nie tylko w niedziele i uroczystości nakazane, ale także w dni powszednie – na które serdecznie zapraszamy. Zachęcamy również do pielęgnowania kultu Eucharystii poza mszą świętą (adoracje). Można zgłaszać osoby chore czy starsze, które mają życzenie, przyjąć Pana Jezusa w komunii św. u w swoim domu. W niebezpieczeństwie śmierci, niezależnie od przyczyny z której ono wynika, obowiązuje wszystkich wiernych przykazanie przyjęcia Komunii świętej (wiatyk).

Pokuta

Sakrament pokuty jest pierwszym darem Chrystusa zmartwychwstałego, który mówi do apostołów: „którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie są im zatrzymane”. To wielki dar Bożego miłosierdzia. Skutkami sakramentu pokuty są: pojednanie z Bogiem, a więc odpuszczenie grzechów; pojednanie z Kościołem; odzyskanie stanu łaski, jeśli została utracona; darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne i darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych będących skutkiem grzechu; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin. Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem i z Kościołem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznawanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie konieczne, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane. Indywidualna i integralna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Warunki dobrej spowiedzi to: rachunek sumienia, żal za grzechy, mocne postanowienie poprawy, szczere wyznanie win oraz zadośćuczynienie (czyli wypełnienie zadanej pokuty i ewentualne naprawienie krzywd).Możliwość do skorzystania z sakramentu pokuty istnieje (zasadniczo) przed każdą mszą świętą, a także w dodatkowych, wyznaczonych terminach. Można także osobiście umówić się na spowiedź. Przygotowanie do pierwszej spowiedzi połączone jest z przygotowaniem do pierwszej komunii świętej.

Kapłaństwo

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat. Ochrzczony mężczyzna przyjmujący sakrament święceń upodabnia się do Chrystusa dzięki specjalnej łasce Ducha Świętego. Staje się narzędziem Pana dla Kościoła i działa jako Jego przedstawiciel, realizując potrójną funkcję: kapłana, proroka i króla. Sakrament święceń wyciska również niezatarty charakter duchowy. Sakramentu święceń wszystkich trzech stopni udziela biskup. Istotny obrzęd sakramentu święceń stanowi włożenie rąk przez biskupa na głowę wyświęcanego, a także specjalna modlitwa konsekracyjna, będąca prośbą do Boga o wylanie Ducha Świętego i udzielenie Jego darów dostosowanych do posługi, do której kandydat jest wyświęcany. Świadomi odpowiedzialności za losy Kościoła, modlimy się gorąco w naszej wspólnocie parafialnej o liczne i dobre powołania kapłańskie (a także zakonne). Wspieramy duchowo i materialnie seminaria duchowne. „Oczkiem w głowie” naszej misji jest Liturgiczna Służba Ołtarza. Warto pamiętać, iż to z naszej wspólnoty wywodzi się ks. Konrad Lisowski, ks. Mateusz Schleger, ks. Piotr Biber, a także alumn Oskar Sulkowski.

Małżeństwo

Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta stanowią między sobą wewnętrzną wspólnotę życia i miłości, powstało z woli Stwórcy, który wyposażył je we własne prawa. Z natury jest ono nastawione na dobro współmałżonków, a także zrodzenie i wychowanie potomstwa. Małżeństwo ochrzczonych zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu. Związek małżeński mężczyzny i kobiety jest nierozerwalny; łączy ich bowiem sam Bóg. Zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane żadną ludzką władzą, rozrywa je jedynie śmierć. Zgoda małżeńska jest wyrażeniem przez mężczyznę i kobietę woli do wzajemnego i trwałego oddania się, w celu życia w przymierzu wiernej i płodnej miłości. Ponieważ zgoda «stwarza małżeństwo», jest ona nieodzowna i niezastąpiona. Aby małżeństwo było ważne, zgoda musi mieć za przedmiot prawdziwe małżeństwo, być aktem ludzkim, świadomym i wolnym, podjętym nie pod przemocą czy przymusem. Miłość małżeńska ze swej natury wymaga nienaruszalnej wierności, koniecznej dla dobra małżonków oraz ich potomstwa. Dla chrześcijan jest ona także znakiem wierności Boga wobec swego przymierza i wierności Chrystusa wobec Kościoła. W dzisiejszym świecie, który często jest nieprzychylny wierze, rodziny chrześcijańskie mają ogromne znaczenie jako ogniska żywej i promieniującej wiary. Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują pierwsze głoszenie wiary. Dlatego dom rodzinny słusznie jest nazywany „Kościołem domowym”, wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

W naszej wspólnocie co jakiś czas organizowane są kursy przedmałżeńskie.Narzeczeni zgłaszają się przynajmniej 3 miesiące przed datą planowanego ślubu przedstawiając: dowody tożsamości, nie starsze niż 6 miesiący świadectwa chrztu św., dokument potwierdzający zamiar zawarcia cywilnego związku małżeńskiego (Anmeldung zur Eheschliessung) lub dokument potwierdzający fakt ślubu cywilnego (Bescheinigung über Eheschliessung) oraz świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego. Od 1 stycznia 2009 r. na terenie Niemiec można zawrzeć ślub kościelny bez uprzedniego ślubu cywilnego. Ponieważ jednak taka sytuacja stwarza różne praktyczne konsekwencje, należy ją traktować jako sytuację wyjątkową i za każdym razem prosić o zgodę kurią biskupią. Jeśli ślub ma się odbyć poza granicami kraju (np. w Polsce) potrzebna jest specjalna zgoda kurii biskupiej. Wszelkie formalności załatwia się w parafii, na terenie której faktycznie mieszka narzeczona lub narzeczony (zameldowanie nie odgrywa tutaj żadnej roli!). Odnośnie tzw. ślubów mieszanych czy z osobami wywodzącymi się z innej religii należy osobiście skonsultować się z duszpasterzem.

Namaszczenie chorych

Z miłości do ludzi dźwigających ciężar choroby i cierpienia, aby im przyjść z pomocą, Jezus ustanowił sakrament namaszczenia chorych. Jeśli więc pragniemy z wiarą, aby przez namaszczenie świętym olejem i modlitwę kapłana Chrystus „dotknął nas” tak, jak ewangeliczną kobietę, której żaden lekarz nie mógł uleczyć z krwotoku, to wtedy także do nas odnoszą się słowa, które Jezus powiedział do niej: „Córko, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Sakramentu namaszczenia chorych mogą udzielać tylko kapłani (biskupi i prezbiterzy). Stosowny czas na jego przyjęcie zachodzi wtedy, gdy wiernemu zaczyna zagrażać śmierć z powodu choroby lub starości. Ten sam wierny może przyjąć go powtórnie, gdy choroba się pogłębia, lub w przypadku nowej ciężkiej choroby. Sakrament namaszczenia chorych udziela specjalnej łaski, która jednoczy wewnętrznie chorego z męką Chrystusa, dla jego własnego dobra oraz dla dobra Kościoła, dając mu pocieszenie, pokój, siłę, a także przebaczenie grzechów, jeżeli chory nie mógł się wyspowiadać. Sakrament ten prowadzi niekiedy także, jeśli taka jest wola Boża, do uzdrowienia ciała. W każdym przypadku namaszczenie to przygotowuje chorego na przejście do domu Ojca. Jeśli zachodzi taka potrzeba, duszpasterze udają się na każde wezwanie (czy to domu czy do szpitala), o każdej porze dnia i nocy, aby udzielić sakramentu namaszczenia chorych.

Pogrzeb chrześcijański

Chrześcijanin, który umiera w Chrystusie Jezusie opuszcza ciało i staje w obliczu Pana, a dzień jego śmierci jest również dopełnieniem nowych jego narodzin rozpoczętych na chrzcie i uczestnictwem w uczcie Królestwa, zapoczątkowanej w Eucharystii. Pogrzeb jest obrzędem liturgicznym Kościoła, przez który wyraża się rzeczywista łączność zgromadzonej wspólnoty ze zmarłym. Obrzędy pogrzebu wyrażają paschalny charakter śmierci chrześcijańskiej w nadziei zmartwychwstania i sens łączności ze zmarłym, szczególnie przez modlitwę o oczyszczenie jego duszy. Przez te obrzędy Kościół w duchowy sposób oddaje zmarłą osobę Ojcu. Pamiętajmy, że obrzędy pogrzebowe nie są sakramentem!

Osoby pragnące, aby pogrzeb sprawowany był w języku polskim, muszą powiadomić o tym zakład pogrzebowy, który z kolei winien skontaktować się z Polską Misją Katolicką, w celu omówienia koniecznych szczegółów. Wtedy dopiero ustalona zostaje data, miejsce i czas pochówku. Z dokumentów należy dostarczyć (przed pogrzebem) akt zgonu (Sterbeurkunde).

-w powyższym opracowaniu wykorzystano teksty z tzw. Katechizmu Płockiego (www.katecheza.plock.opoka.org.pl)-